آینه ات دانی چرا غماز نیست

چرا نور قرآن در ما اثر نمی کند؟

آینه ات دانی چرا غماز نیست

به خدا پناه بردن یعنی از شیطان و اخلاق شیطانی گریختن و از هوا و هوس فاصله گرفتن.

هوا و هوس چیزی شبیه زنگار و غبار بوده و دل چیزی همانند آینه است.

همان طور که آینه غبار گرفته نسبت به تابش نور بازتابی ندارد، دل نیز اگر آلوده به هوا و هوس باشد هرگز نور قرآن را منعکس نمی کند.

آینه ات دانی چرا غماز نیست

ز آنکه زنگار از رخش ممتاز نیست

و برای دل زنگار گرفته و غبار نشسته قرآن هیچ جاذبه ای ندارد.

جهت روشن تر شدن این حقیقت یادآوری شاگرد کوزه گر که می خواست کوزه ها را لعاب دهد شاید در اینجا خارج از لطف نباشد :

او هرچه لعاب ها را داغ کرده و بر کوزه ها می ریخت بر آنها نمی نشست، از این رو پیش استاد خود آمده و ماجرا را بازگفت و استاد از او خواست در همانجا و در پیش چشم خود کوزه ای را لعاب دهد، و او هم قدری لعاب برداشت و بر کوزه ای ریخت ولی باز هم بر کوزه ننشست.

آنگاه همان کوزه را از او گرفت و پیش از لعاب دادن تا توانست آن را فوت کرد و آنگاه لعاب بر روی آن ریخت و نشست و سپس رو به شاگرد کرد و گفت : فوت کوزه گری از یاد برده بودی. یادت باشد همیشه روی کوزه ها غبار نشسته است و تا غبار هست کوزه ها لعاب را نمی پذیرند.

حال این فوت کوزه گری را درباره دل نیز نباید فراموش کرد و آن زدودن هوا و هوس از دل است و تنها در این صورت است که قرآن دل نشین می شود، و در اعماق دل فرو می رود و می شکفد و آنگاه مثل ملای روم می توان با دنیایی از وجد و شور و حال گفت :

تابش جان یافت دلم وا شد  و بشکفت دلم

   حجه الاسلام محمدرضا رنجبر