به دنبال کتاب خودم ( قسمت سوم)

اتوبوس به راهش ادامه داد و دوباره به چراغ قرمز رسیدیم؛ چه چراغ قرمز طولانی ای بود؛ ولی از قیافه کسی برنمی آمد که حوصله اش از این توقف های تکراری سر رفته باشد، نه اینکه سرشون توی کتاب بود، اصلا حساب این چیزها را نمی کردند!؟

از شیشه اتوبوس، بیرون را تماشا می کردم و رفت و آمد آدم ها را می پاییدم. چشمم به گل فروشی افتاد که سر چهارراه بساط پهن کرده بود. دخترک شاخه گل کاغذی را توی دستش گرفته بود و به رهگذران تعارف می کرد :« کتاب! بفرما کتاب! کتاب با عطر گل همیشه بهار.»

نصفه و نیمه روی یک کتاب را دیدم. برق از چشمانم پرید :« آقا، می خوام پیاده بشم.»

از اتوبوس پریدم بیرون :« خدا کنه خودش باشه.» بدو بدو خودم را به او رساندم و نشستم؛ چه عطری!؟ کتاب ها لابه لای گل ها گم بودند. دور هر کدام یک برگ لاله و زنبق بسته شده بود؛ گلبرگ را کنار زدم، خودش بود. با هیجان و یک عالمه ذوق پرسیدم :« چند؟»

گفت :« قیمت چه جیزی رو می خوای؟!» « یعنی چه؟! قیمت کتاب چند؟»

گفت :« قیمت کاغذهایش، نقل جان درخته. قیمت معنایش، نقد جان نویسنده! اصلا خریداری؟»

گفتم :« وسعم به اونچه گفتی نمی رسه.» گفت :« نخواستم، بگیر! در دانایی ات منم شریک!»

کتاب را محکم به سینه چسباندم، نگاهی کرد و گفت :« الان خیلی خوشحالی؟!»

گفتم :« خیلی وقته به دنبالش می گردم.»

جواب داد :« به داشتنش خیلی خوش حال نشو.»

گفتم :« دانش اونو می خوام. می خوام به دانایی برسم.»

دخترک گفت :« دانایی، اگر قلبت رو به دارایی نرسونه، فایده ای نداره.»

گفتم :« چی؟» خنده ای کرد و دستی بر سر گلبرگ ها کشید و گفت :« هیچی، برو به سلامت.»

دست به جیب شدم، رشته مرواریدی که همراه داشتم، را بیرون آوردم. مامان بزرگ، خودش آن را با ذکر، نخ کرده بود به او دادم و گفتم :« منم در مهربانیت شریک!»

مرواریدها هنوز به دستش نیامده بود که بندش پاره شد و همه دانه ها پخش آسمان شدند. آسمان پر از ماه شده بود! باد هیچ جا نبود، گلبرگ ها را با خودش برد. برگ های زنبق و لاله از دور کتاب ها باز شدند. کتاب ها ورق می خوردند و برگ های کتاب، از شیرازه کتاب ها دل می کندند و مثل هزاران پروانه به سمت افق، بالا می رفتند. با نگاهم امتداد پروازشان را دنبال می کردم که جاذبه ای مرا هم بالا کشید، تا انتهای رنگین کمان برد و آن بالا نشاند. توقف کوتاه بود، از میان همه رنگ ها، سر خوردم و ریختم توی دریا؛ عجیب آرام و ساکن بود. آب از شدت انبوهی، سیاه می زد. کتابم را هم چنان محکم به سینه چسبانده بودم، مبادا از دستش بدهم. ادامه دارد